March 29, 2006
Mi Abuelo
Madalas ako ang tiga-gupit ng kuko ng lolo ko. Dahil matanda na siya at mahina na ang mga buto, hindi na niya kayang gumamit ng nail-cutter o yumuko para abutin ang sariling paa. At dahil ang kuko at ang paa ay ilan sa mga pinakamaduduming parte ng katawan ng tao, masasabi kong isang pagsubok ang trabahong iniatas sa akin.
Makapal, nangingitim at manilaw-nilaw na ang mga kuko ng lolo ko. Halos ayaw nang kumagat ng nail-cutter sa tigas, at tila nag-calcify na ang mga ito sa katandaan. Subalit sa kabila nito, isa-isa ko pa ring hinahawakan ang kanyang mga daliri at isa-isa itong nililinis na parang mamahaling dyamante. Walang pandidiri, walang halong kaartehan dahil sa mga daliri niya nakikita ko ang siyamnapu’t tatlong taon ng pagsisikap, paghihirap, kalungkutan at kaligayahan, at pagmamahal.
Hindi perpekto ang lolo ko. Naninigarilyo, minsan mapagmataas, kulang sa pag-unawa, at matigas ang ulo. Pero lahat naman ay may kahinaan, hindi ba? Ayun nga lamang, mahirap nang baguhin ang ilang mga bagay kapag ito’y nakaliakihan na. Kaya ngayong 93 na siya, bitbit pa rin niya ang kanyang bisyo at kapaitan ng ugali.
Ngunit ganoon pa man, isa siyang mabuting ama sa kanyang mga anak, at tapat na asawa sa aking lola. Ang kuwento nga sa aming mga apo, ipinaglaban niya ang pag-ibig niya sa lola ko sa kabila ng kagustuhan ng karamihan. At kahit na maraming tukso sa probinsya nila noong panahon, ni minsan ay hindi niya pinagtaksilan ang kanyang asawa at limang anak.
Hanggang sa pagpanaw ng lola ko halos sampung taon na ang lumipas, napatunayan kong mahal na mahal talaga siya ni lolo. Taon-taon ay umuuwi siya sa Pilipinas para bisitahin ang kanyang puntod, at hindi kalian pa man dumapo sa kanyang isipan ang mag-asawa ng iba.
Mahal ko ang lolo ko, at utang ko sa kanya kung bakit ako nabubuhay ngayon. Hindi ko man masabi dahil may kahinaan na ang kanyang pandinig, ipinaparating ko sa kanya sa pamamagitan ng paggupit ng kanyang mga kuko. Simpleng gawain, subalit malalim ang kahulugan.
Sana’y nararamdaman niya.
March 17, 2006
Hindi na ako nagtataka kung bakit 90% ng mga Kano ay obese. Sa nakikita ko ngayon, e talaga naman palang katakot-takot sila kung kumain! Lumamon, kung tutuusin. Madalas sa pinagttrabahuhan ko, large combo ang ino-order nila. At pag sinabing large, tinalo pa ang Go Bigtime ng McDo at Jollibee—dahil ang large drink dito, sinlaki na ng 1.5 litrong bote ng Coke. Nakakalunod! Pero may mga taong sadyang hindi naku-kuntento, at kadalasan ay naghahanap pa ng Extra Large!
Minsan, imbes na matuwa ako dahil sila ang bumubuhay sa mga fastfood chains, hindi ko mapigilan ang maawa sa kanilang kalagayan. Sila kasi yung mga taong minsan lang makatikim ng tunay na pagkain. Dahil masyado silang abala sa pagttrabaho, wala na silang panahon na magluto. Ayan tuloy, puro sila burger, fries, hashbrown, at kung anu-ano pang produktong fastfood na ibinabad sa mantika. Sino ba naman ang hindi lolobo sa cholesterol?
Pero sabi nga nila, nandyan naman ang lipo.
Hala, sige! Ipahigop ang taba!
March 5, 2006
Mind Your Own Burger
Anyway, it’s maddening how comfort-oriented some Americans are. Every meal we prepare is tailored to their whims. They always have a say on how their burgers would end up---well done, no onions, no mayo, no pickles, no tomato, plain bread…I even took an order of a cheeseburger without the bread! Sometimes I wonder why they need to bother us so much when they could take the ingredients out themselves. I mean, it wouldn’t hurt them to dissect their burgers on their own. Or to take out the pickles or scoop out the mayo. But still they won’t do it. We have to do it for them, which is annoying because it’s adding to our already pressure-cooker job. Tsk tsk.
The Language Barrier
When we first moved into this country, I never thought that language would be a problem for me, fairly because I believe my English is quite okay. But now that I’ve started working, language is one of my greatest struggles. The Spanish language to be precise.
I was never aware of it, but California is indeed a hotspot of Mexicans and other tongues of that sort. Therefore in my workplace, I am the only non-Spanish speaking species. My current dilemma: communicating with them has become an extra challenge for me. Everyday I go to work armed with only a handful of Spanish words that I know---si, no, gracias, and hola so most of the time we act pantomime, like charades without the scoreboard. It’s awful. What should have taken me a few seconds to say, I spend five minutes acting out and it’s driving my workmates crazy.
Imagine yourself in my situation, how would you tell somebody through action that you needed a refill for the coke tank? Or that the fries are already soggy? Do you wiggle your body or draw figures in the air? How? This is way too complex than I thought!
Time to digress. Here's a picture which my brother took of Mai-Mai in her Hershey's Kisses pose. I love it!
